Aldauði og gnístur tanna,
þú hefur vakið meistarann.
Lagt er á höfuð hans ennisdjásn; líkneski dýrsins,
skarlatsrautt -purpurar gimsteinar perlur.
Á altari meistarans er gullbikar fullur viðurstyggðar,
brimfullar eru þessar skálar reiðinnar.
Hann drekkur þjáninguna þína og árvökul á þér eru hans augu,
Athygli hans jafn voðaleg og rödd ofan úr gröfinni.
Sú rödd sem lúðrablástur,
herlúðrar hljómandi úr kosmískum fjarska.
Hann gerir hreiður úr iðrum þínum,
tómarúm úr hjarta þínu.
Hann er klæddur sólinni og virðist snertur af eldi,
umlykjandi skuggar líkastir grimmu svartnættinu,
táknin þau öll öskra að seiðurinn hefur verið rofinn,
að lyklar undirdjúpanna hafi á svipstundu umbreyst í hlekki,
altarið sem þú hafðir ætlað sem fangelsi hefur orðið þín eigin gröf.
