Dat kann ja nich ümmer so blieven,
bald hebbnwi dat Land wedder in Sicht,
söß Monat up See rüm to drieven,
dat is gottsverdammi nich licht.
So seilt wi von Osten na Westen
behannelt warrn wi uk nich fien,
dat Eten nich ümmervon'n besten,
de Düvel much Seemann noch sien.
De Käpten hett uk ganz vergeten,
dat he uk Matros enmal weer,
de Mann hett ja garkeen Geweten,
dat is noch dat gröttste Malöör.
Doch Lüüd, blievt vergnöögt, holt ju wacker,
bald kaamt wi uk wedder an Land,
denn geevt wi den nääswiesen Racker
to'n Afscheed noch enmal de Hand.
Denn wüllt wi de Frieheit geneten
un wüllt uns ganz fix amüseern
un wüllt ganz vergnöögt un tofreden
de Hüer mit Freuden vertehrn.
Is dat Geld dann endlich verjubelt
un leer uk dat Portejuchhee,
denn gaht wi vergnöögt un beduselt
up lange Fahrt weder na See.
