Eg budde i eit kollektiv i eit litt forsinka liv. Og no hadde eg og ho,
Som hadde lagt ein arbeidsdag, tappert sett i gang med fag.
Trur eg var på side to. Då kapitulerte eg og sa til ho:
Altfor mange lause ting, altfor myrke krokar, altfor mykje
skummelt rot, altfor store flokar, altfor store rom, altfor mange ord,
altfor mange gode råd gjev altfor mykje å tenke på.
Kor er den beste teori for ei lukke og litt fri?
Kva er pensum for å få raustlause menn til å få ro?
Ikkje boka eg les no. Ikkje den eg las i går, og faga eg må ta
opp att til neste år.
Altfor mange lause ting...
No er eg over tredve år, ikkje akkurat i min ungdoms vår
Men eg er like dum som då eg hadde guterom. Jau då, eg er då
intelligent (Litt over snittet trur eg omtrent). Gjev meg misjonen,
livsmisjonen, eg skal greie den.
Men det er altfor mange lause ting...
