माना मानव वा परमेश्वर, मी स्वामी पतितांचा
भोगी म्हणुनी उपहासा, मी योगी कर्माचा
दैवजात दुःखाने मनुजा पराधीन केले
त्या पतितांचे केवळ रडणे मजला ना रुचले
भूषण रामा एकपत्नी व्रत, मला नको तसले
मोह न मजला कीर्तीचा, मी नाथ अनाथांचा
रुक्मिणी माझी सौंदर्याची प्रगटे जणू प्रतिमा
किंचित हट्टी परंतू लोभस असे सत्यभामा
तरीही वरितो सहस्त्र सोळा कन्या मी अमला
पराधीन ना समर्थ घेण्या वार कलंकाचा
कर्तव्याला मुकता माणूस, माणूस ना उरतो
हलाहलाते प्राशुन शंकर देवेश्वर ठरतो
जगता देण्या संजीवन मी कलंक हा धरितो
वत्सास्तव मम ऊर फुटावा वत्सल मातेचा
