Bjartur er bjarminn, sem brosir við nú
Hjartað heltekur, hugurinn dreymir
Brátt biðin fer, gæti banvæn orðið sú
Sú mikla mæða, sem maðurinn leynir
Lævís oft læddist, svo lítið bæri á
Ætti´að forðast þá freistni, sem fær á hann sótt
Svikult var svarið, það hann ei einn sá
Eftir orðin honum, verður ekki rótt
Þetta eitt, hann þráir svo heitt
Skugga dregur fyrri tíðar
Þessi orð að eigin vali
Hafa ei heyrst síðar
Ólgast nú óttinn, því óleystur er
Til þess setur traust, að allt tíminn kali
Þá brosið breitt, létt og glaður ber
Eftir orð að eigin vali
Þetta eitt, hann þráir svo heitt
Skugga dregur fyrri tíðar
Þessi orð að eigin vali
Hafa ei heyrst síðar
