My voete stap al jare lank, soos 'n rigtingwyser op die Noordwes pad.
Met 'n brief in my hand, al die pad van Wolmaransstad.
Ek voel al die ink uit die brief uittap.
Ek ruik haar hare as ek saans gaan slaap.
My ou houthuis, ver van Wolmaransstad.
Sal jy bly, vir 'n appel en 'n ei?
Al skuur die maan ons weg.
Bly my hart na jou toe trek.
Sal jy bly, vir 'n plaas met 'n ou houthuis?
Al bly die skuld teen ons deure klop.
Sal jy trou in 'n ou wit rok, met my?
Die nagte raak koud maar ek bly aanry.
Veral as die tronke so verby my gly.
Maar ek klou net vas, aan die brief van Wolmaransstad.
Aan die ou houthuis is 'n ou sink deur.
In stilte val ek op my knieë neer.
Daar was donderweer, en daar staan Lillie, voor my.
Sal jy bly, vir 'n appel en 'n ei?
Al skuur die maan ons weg.
Bly my hart na jou toe trek.
Sal jy bly, vir 'n plaas met 'n ou houthuis?
Al bly die skuld teen ons deure klop.
Sal jy trou in 'n ou wit rok, met my?
Maar Lillie, jou trane, laat my verlang na die ou, ou dae.
Toe ons die strate van die bo toe rooi kon verf, bloedrooi verf.
Sal jy bly, vir 'n appel en 'n ei?
Al skuur die maan ons weg.
Bly my hart na jou toe trek.
Sal jy bly, vir 'n plaas met 'n ou houthuis?
Al bly die skuld teen ons deure klop.
Sal jy trou in 'n ou wit rok, met my?
Sal jy bly?
